هپاتیت B عفونتی کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B یا HBV ایجاد می‌شود. در آزمایش‌های مربوطه، پروتئین‌های ویروسی (آنتی ژن‌ها) و آنتی بادی‌هایی که در پاسخ به عفونت تولید می‌شوند و یا مواد ژنتیکی (DNA) ویروس، مورد تشخیص یا ارزیابی قرار می‌گیرند. الگوی نتایج آزمایش می‌تواند فردی را که در حال حاضر به عفونت فعال مبتلا است و یا در گذشته در معرض HBV قرار داشته یا در نتیجه واکسیناسیون مصونیت در وی پدید آمده شناسایی کند.

برای جزئیات بیشتر در مورد آزمایش‌های مختلف، به جدولی که  در پاسخ به سوال "چگونه از این آزمایش استفاده می‌شود؟" درج گردیده است در بخش "سوالات متداول" مراجعه کنید.

هپاتیت بیماریی است که با التهاب و گاهی بزرگ شدن کبد مشخص می‌شود. علل مختلفی برای آن وجود دارد که یکی از آن‌ها عفونت توسط ویروس است. HBV یکی از پنج ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی شده و به‌طور عمده کبد را آلوده می‌کند. چهار مورد دیگر هپاتیت A، هپاتیت C، هپاتیت D و هپاتیت E می‌باشند. HBV از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن توسط فرد آلوده منتشر می‌شود. قرار گرفتن در معرض ویروس، به عنوان مثال می‌تواند از طریق سوزن مشترک برای استفاده از مواد مخدر بصورت IV یا از طریق رابطه جنسی محافظت نشده رخ دهد. افرادی که در مناطقی از جهان که هپاتیت B شیوع دارد زندگی می‌کنند یا به آنجا سفر می‌کنند، بیشتر در معرض خطر هستند.

مادرانی که آلوده هستند می‌توانند عفونت را معمولاً در هنگام تولد یا بعد از آن به نوزاد خود منتقل کنند. ویروس از طریق تماس گاه به گاه مانند دست دادن، سرفه یا عطسه منتشر نمی‌شود. با این حال ویروس می‌تواند تا هفت روز در خارج از بدن از جمله در خون خشک شده زنده بماند و با اشتراک گذاری وسایلی مانند تیغ یا مسواک با فرد آلوده قابل انتقال است. واکسن‌های موثر هپاتیت B از سال ۱۹۸۱ در ایالات متحده در دسترس است و از سال ۱۹۹۱، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی در ایالات متحده، واکسیناسیون نوزادان را هنگام تولد آغاز کردند. با این‌حال مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) تخمین می‌زند که بین ۸۵۰۰۰۰ تا ۲/۲ میلیون نفر در ایالات متحده به‌طور مزمن به ویروس آلوده شده باشند که بیشتر آن‌ها از آلوده بودن خود به این ویروس، اطلاعی ندارند.

روند عفونت‌های HBV می‌تواند از یک فرم خفیف که فقط چند هفته طول می‌کشد تا یک شکل مزمنِ جدی‌تر که سال‌ها ادامه دارد، متفاوت باشد. گاهی اوقات HBV مزمن منجر به عوارض جدی مانند سیروز یا سرطان کبد می‌شود. برخی از مراحل یا اشکال مختلف هپاتیت B عبارتند از:

• عفونت حاد: وجود علائم و نشانه‌های معمول که با آزمایش HBV مثبت، مشخص می‌شود.
• عفونت مزمن: عفونت مداوم با ویروس که با تست‌های آزمایشگاهی همراه با التهاب کبد تشخیص داده می‌شود.
• حالت حامل: عفونت مداوم (با آزمایش HBV تعیین می‌شود) اما بدون التهاب کبد است ( ناقل کسی است که به نظر می‌رسد از سلامت خوبی برخوردار است اما ویروس را با خود حمل می‌کند و به‌طور بالقوه دیگران را آلوده می‌کند ).
• عفونت بهبود یافته یا غیرفعال: هیچ علائمی از عفونت ندارد. آزمایش‌های آنتی ژن ویروسی و DNA منفی هستند و هیچ علامت و نشانه‌ای از التهاب کبد ندارند (اگرچه در بسیاری از موارد، ویروس در یک حالت غیرفعال در کبد وجود دارد و می‌تواند دوباره فعال شود).
• فعال‌سازی مجدد: بازگشت عفونت HBV (تشخیص داده شده توسط آزمایش‌های HBV) همراه با آسیب کبدی در شخصی که ناقل آن بوده یا عفونتِ بهبود یافته و غیرفعال داشته است. این حالت معمولاً در افرادی که تحت شیمی درمانی برای سرطان یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن برای درمان بیماری‌های خود ایمنی هستند و یا به دنبال پیوند عضو اتفاق می‌افتد. همچنین می‌تواند در طی درمان هپاتیت C در افرادی که در گذشته نیز در معرض HBV بودند، رخ دهد.

این بیماری اگرچه یک عفونت بالقوه جدی است، اما عفونت حاد HBV معمولاً به خودی خود در بیش‌تر بزرگسالان برطرف می‌شود. نوزادان و کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت مزمن مبتلا می‌شوند. تقریباً ۹۰٪ نوزادان آلوده به HBV به یک بیماری مزمن مبتلا می‌شوند. برای کودکان بین یک تا پنج سال، خطر ابتلا به هپاتیت مزمن بین ۲۵ تا ۵۰ درصد کاهش می‌یابد.

در افراد بیش از پنج سال، کمتر از ۵ درصد از عفونت‌های HBV در آن‌ها مزمن می‌شوند. اکثریت قریب به اتفاق مبتلایان به عفونت مزمن، علامتی ندارند. برای عفونت‌های حاد، علائم (در صورت وجود) بسیار شبیه به انواع دیگر هپاتیت حاد است اگرچه در بیش از نیمی از افراد مبتلا به عفونت حاد HBV، هیچ علامتی مشاهده نمی‌شود.

در صورت وجودِ علائم، تب، خستگی، حالت تهوع، استفراغ و زردی ممکن است مشاهده شوند. در هپاتیت حاد، کبد آسیب دیده و قادر به عملکرد طبیعی نیست. به این ترتیب ممکن است فرآیند سم‌زدایی توکسین‌ها و دفع یا مواد زائدی مانند بیلی روبین که باید به‌صورت محلول در آب باشند تا از طریق کلیه‌ها دفع شوند، ناقص بماند. در طول بیماری، سطح بیلی روبین و آنزیم کبد در خون ممکن است افزایش یابد. هر چند که آزمایشاتی مانند بیلی روبین یا پنل کبد می‌تواند تشخیص هپاتیت را برای پزشک مطرح کند، اما علت آن را نشان نمی‌دهد. آزمایشاتی که عفونت با ویروس هپاتیت را تشخیص می‌دهند می‌توانند به تعیین علت بیماری کمک کنند.