گاما-گلوتامیل ترانسفراز (GGT) آنزیمی است که در بسیاری از اندام‌های بدن و با بیش‌ترین غلظت در کبد یافت می‌شود. GGT در اکثر بیماری‌هایی که به کبد یا مجاری صفراوی آسیب می رسانند، در خون افزایش می یابد. این آزمایش سطح GGT را در یک نمونه خون اندازه‌گیری می‌کند.

در حالت نرمال، GGT در سطح پایین وجود دارد، اما هنگامی که کبد آسیب دیده باشد، سطح GGT می‌تواند افزایش یابد. اگر هر یک از مجاری صفراوی که صفرا را از کبد به روده می‌برد، توسط تومورها یا سنگ، انسداد پیدا کند GGT معمولاً اولین آنزیم کبدی است که در خون افزایش می‌یابد. این امر آن را به حساس‌ترین آزمایش آنزیمی کبد برای تشخیص مشکلات مجاری صفراوی تبدیل می‌کند.

آزمایش GGT یک آزمایش اختصاصی نیست و در افتراق علل مختلف آسیب کبدی مفید نمی‌باشد زیرا می‌تواند با انواع مختلف بیماری‌های کبدی مانند سرطان کبد و هپاتیت ویروسی و همچنین سایر موارد غیر کبدی مانند سندرم حاد کرونر افزایش یابد. به همین دلیل، آزمایش GGT به تنهایی به‌عنوان آزمایش روتین درخواست نمی‌شود. با این وجود، می‌تواند همراه با آزمایشات دیگر و در تعیین علت بالا بودن میزان فسفاتاز قلیایی (آنزیم دیگری که در کبد یافت می‌شود) مفید باشد.

هم GGT و هم Alp در بیماری‌های کبدی افزایش می‌یابند، اما Alp فقط در بیماری‌های بافت استخوان افزایش می‌یابد. بنابراین، می‌توان از GGT به عنوان تست تکمیلی برای حالت افزایش یافته‌ای از Alp استفاده کرد تا به شما کمک کند که تعیین کنید که آیا افزایش Alp به علت بیماری کبد یا استخوان است.

سطح GGT گاهی اوقات با مصرف حتی مقدار کمی الکل افزایش می‌یابد. سطح بالاتری از آن در افرادی که به‌صورت مزمن الکل می‌نوشند دیده می‌شود تا در افرادی که کمتر از ۲ تا ۳ بار در روز مصرف می‌کنند یا فقط بعضی از مواقع زیاد می‌نوشند (۴ یا ۵ بار در عرض دو ساعت). از آزمایش GGT ممکن است در ارزیابی اینکه فردی به‌صورت حاد یا مزمن الکل مصرف کرده است استفاده شود.