کشت زخم باکتریایی آزمایشی است که باکتری‌های بیماری‌زای ایجاد کننده عفونت در زخم را شناسایی می‌کند. هر زخمی ممکن است به انواع باکتری‌ها آلوده شود. کشت کمک می‌کند تا مشخص شود که زخم عفونی شده است یا خیر، با کدام نوع باکتری عفونی شده است و کدام یک از آنتی‌بیوتیک‌ها به بهترین وجه عفونت را درمان می‌کنند.

زخم‌ها ممکن است شامل شکستگی‌های سطحی پوست مانند خراش، بریدگی و خراشیدگی باشد یا شامل بافت‌های عمیق‌تری مانند برش، گزش، سوراخ شدن یا سوختگی باشد.

کشت با جمع‌آوری نمونه‌ای از مایعات، سلول‌ها یا بافت از زخم و قرار دادن آن روی محیط کشت مناسب انجام می‌شود. این محیط‌ها مواد مغذی برای رشد باکتری‌هایی را که ممکن است وجود داشته باشند فراهم کرده و اجازه آزمایش و شناسایی بیش‌تر را می‌دهد.

به طور معمول فقط یک نوع باکتری بیماری‌زا موجب عفونت در زخم می‌شود. با این حال ممکن است چندین نوع باکتری طبیعیِ ساکن پوست در محیط کشت رشد کند. جداسازی انواع مختلف باکتری‌ها و شناسایی باکتری‌های بیماری‌زا به یک یا چند روز زمان نیاز دارد.

یک رنگ‌آمیزی گرم معمولا برای کمک به تعیین نوع باکتری موجود و ارائه نتیجه سریع به پزشک انجام می‌شود. شکل و رنگ باکتری (مورفولوژی و ویژگی‌های رنگ‌آمیزی) همچنین به تعیین سایر آزمایشات برای شناسایی قطعی علت عفونت کمک می‌کند.

از آنجا که نتایج رنگ آمیزی بررسی شده در زیر میکروسکوپ قطعی نیست، برای شناسایی باکتری‌ها باید آزمایشات دیگری مانند واکنش‌های بیوشیمیایی یا طیف سنجی جرمی انجام شود. طیف سنجی جرمی با استفاده از روشی به نام "واجذب یونش لیزری به کمک ماتریس" (MALDI-TOF) می‌تواند شناسایی در سطح جنس و گونه را در کم‌تر از یک ساعت پس از رشد کلنی باکتری در محیط کشت فراهم کند. این روش به طور قابل توجهی زمان مورد نیاز برای شناسایی باکتری‌ها را از واکنش‌های بیوشیمیایی سنتی که به انکوباسیون یک شبِ نیاز دارند، کاهش می‌دهد.

برای بسیاری از عوامل بیماری‌زا که در کشت زخم شناسایی شده‌اند، آزمایش برای تعیین این که کدام آنتی‌بیوتیک‌ها در جلوگیری از رشد باکتری‌ها موثر هستند، انجام می‌شود. (به تست حساسیت آنتی بیوتیکی مراجعه کنید.) رنگ‌آمیزی گرم برای باکتری‌های زخم، کشت و آزمایش حساسیت، همگی برای اطلاع پزشک می‌باشد که کدام عامل بیماری‌زا وجود دارد و چه نوع آنتی بیوتیکی مانع رشد آن‌ها می‌شود.