گلبول‌های قرمز آلوده بزرگ‌تر از معمول و دانه‌های شوفنر در گلبول‌های آلوده به این انگل دیده می‌شوند.

همانند ویواکس بیماریزایی شدیدی ندارد. پلاسمودیوم مالاریه در مقایسه با ویواکس تاثیر کمتری روی گلبول‌های قرمز آلوده دارد. گلبول‌های قرمز بزرگ نمی‌شوند و در شرایط طبیعی دانه‌های رنگی نیز به چشم نمی خورند ولی در رنگ‌آمیزی‌های اختصاصی به صورت نامنظم دانه‌ها (دانه‌های زیمن) به خوبی روی سیتوپلاسم دیده می‌شوند.

 از ناد‌رترین گونه‌های آلوده کننده انسان است. از نظر مرفولوژیک شباهت‌های زیادی به مالاریه دارد. در سلول‌های میزبان دانه‌های شوفنر و بزرگی گلبولی اندکی کم‌تر از ویواکس دیده می‌شود. گلبول‌های قرمز انعطاف‌پذیر می‌شوند و در اثر تهیه گسترش نازک تا حدی کشیده شده و شبیه به تخم مرغ می‌گردند و در یک طرف پاره به نظر‌می‌آیند.

از ویژگی‌های آن این است که گامتوسیت‌های هلالی شکلی دارد. تروفوزوئیت‌های رشد یافته (پیر)، مروزوئیت‌ها و گامتوسیت‌های نارس بندرت در خون محیطی دیده می‌شود. در لام خون محیطی بیماران آلوده به این نوع پلاسمودیوم معمولا فقط تروفوزوئیت جوان و گامتوسیت‌های رسیده دیده می‌شوند.