وارفارین (کومادین) یک داروی رقیق کننده خون (ضد انعقاد خون) است، دارویی که معمولاً برای جلوگیری از لخته شدن خون (ترومبوز و ترومبوآمبولی) در افراد در معرض خطر تجویز می‌شود. افراد در معرض خطر کسانی هستند که سابقه‌ی لخته شدن خون درعروق خود را دارند و یا شانس بیشتری برای لخته شدن خون نسبت به افراد دیگر در آن‌ها وجود دارد، دچار فیبریلاسیون دهلیزی هستند، دریچه قلب مصنوعی دارند و یا تحت عمل جراحی ارتوپدی قرار گرفته‌اند.

حساسیت بیشتر نسبت به وارفارین (به این معنی که به دوزهای کمتری نیاز باشد) مرتبط با ساختار ژنتیکی بوسیله‌ی آزمایش حساسیت به وارفارین مشخص می‌شود.

این آزمایش در درجه اول تنوع ژنتیکی رایج را در دو ژن CYP2C9 و VKORC1 تشخیص می‌دهد. پزشک ممکن است از این آزمایش برای کمک به انتخاب دوزهای مناسب وارفارین و یا دستیابی سریع‌تر به دوزهای مناسب استفاده کند.

تجویز وارفارین و ادامه‌ی مصرف آن با چالش‌های خاصی همراه است. زیرا سطح خونی آن می‌تواند تحت تأثیرعوامل مختلفی قرار گیرد و غلظت آن در یک  محدوده‌ی باریک موثر است. اگر مقدار خیلی کمی دارو تجویز شود، ممکن است خطر تشکیل لخته خون همچنان برقرار باشد و در صورت تجویز مقدار زیاد، ممکن است خونریزی‌های متوسط ​​تا شدید رخ بدهد. دامنه‌ی بین دوز کم و زیاد دارو کوچک است و از فردی به فرد دیگر به طور قابل توجهی متفاوت می‌باشد.

پزشکان به‌طور معمول دوزهای وارفارین را بر اساس سن، وزن و جنسیتِ بیمار تجویز می‌کنند و سپس با استفاده از آزمایش های مکرر PT / INR (زمان پروترومبین / نسبت نرمال شده بین المللی) دوزهای دارو را برای اعمال اثرات ضد انعقاد آن ("رقیق کردن خون") کنترل و تنظیم می‌کنند. سپس از آزمایش‌های دوره‌ای PT / INR برای اطمینان از دستیابی به دوز پایدار با اثرات ضدانعقاد کافی استفاده می‌کنند. اگرچه این استراتژی تعیین دوز هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما ممکن است چندین هفته طول بکشد. 

آزمایش ژنتیکی برای حساسیت به وارفارین ممکن است به کوتاه شدن مدت زمان رسیدن به یک دوز ثابت کمک کند. یعنی دستیابی به هدف "رقیق شدن خون" به‌صورت کافی بدون آنکه حوادث خونریزی رخ بدهد. غالباً مشخص می‌شود که افراد نسبت به وارفارین حساسیت بیشتری دارند و ممکن است به دوزهای کمتری نیاز داشته باشند. با این حال، برخی از افراد ممکن است حساسیت کمتری داشته و به دوزهای بیشتری نیاز داشته باشند. دلیل حساسیت نسبی می‌تواند حداقل تا حدی به دلیل ترکیب ژنتیکی فرد باشد که دو ژن را درگیر می‌کند:

• ژن VKORC1  تولید پروتئین (VKOR) را کدگذاری می‌کند که در تولید اشکال عملکردی برخی از فاکتورهای انعقادی (II ، VII ، IX ، X) نقش دارد که به آن‌ها امکان می‌دهد در روند لخته شدن شرکت کنند. وارفارین از عمل VKOR جلوگیری می‌کند. بنابراین،  تغییر در ژن VKORC1 ممکن است باعث شود شما نسبت به وارفارین کم و بیش حساس یا مقاوم باشید.
•  ژن CYP2C9 تولید یک پروتئین (CYP2C9) را کد می‌کند که در تجزیه (متابولیسم) وارفارین نقش دارد. افرادی که دارای ژنوتیپ CYP2C9 هستند ممکن است نتوانند به اندازه سایر افراد دارو را پاکسازی کنند. در نتیجه افرادی که دارو را با سرعت کمتری پاک می‌کنند احتمالا به دوزهای کم‌تری (گاهی اوقات به طور قابل توجهی پایین) وارفارین نیاز خواهند داشت.

هر فرد یک نسخه از هر یک از ژن‌های خود را از مادر و یک نسخه را از پدر به ارث می‌برد. بنابراین، هر یک از ژن‌های CYP2C9 و VKORC1 به‌صورت دو نسخه ژن ارثی (آلل) در بدن هر فرد وجود دارد. شما می‌توانید هر دو نسخه از یک ژن را بدون هیچ گونه نقصی (نوع وحشی یا طبیعی یا سالم) داشته باشید. یک نسخه طبیعی و دیگری معیوب (هتروزیگوت)؛ هر دو نسخه معیوب (هموزیگوت)؛ و یا هر دو نسخه با انواع (هر دو ژن) مختلف ("هتروزیگوت مرکب")، فرم‌های مختلف ژنوتیپی در هر فرد می‌باشند.

ترکیبی از کپی‌های ژن CYP2C9 و VKORC1 که در بدن شما قرار می‌گیرد می‌تواند تأثیر کلی وارفارین و سرعت متابولیسم و ​​پاکسازی آن از بدن را تعیین کند. 

آزمایش حساسیت به وارفارین (یا ژنوتیپ وارفارین) تعیین می‌کند که کدام انواع ژن CYP2C9 و VKORC1 وجود دارند. تفسیر دقیق نتایج می‌تواند به پزشک کمک کند تا در مورد دوزهای مناسب وارفارین برای درمان شما تصمیم بگیرد.