مهار کننده‌های فاکتور نکروز دهنده تومور (TNF) نوعی درمان است که فاکتور نکروز دهنده تومور (TNF) را هدف قرار می‌دهد. مهارکننده های TNF پروتئین‌های ایمنی تولید شده به نام آنتی بادی‌های مونوکلونال (به طور خلاصه Mab) هستند. این آنتی بادی‌های مونوکلونال به TNF متصل می‌شوند و فعالیت و تأثیر آن بر بدن را محدود می‌کنند. از مهارکننده TNF برای درمان بیماری‌های خود ایمنی مانند بیماری التهابی روده (IBD) و آرتریت روماتوئید (RA) استفاده می‌شود.

فاکتور نکروز دهنده تومور (که قبلا فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا نامیده  می‌شد) بخشی طبیعی از سیستم ایمنی بدن شما است. این فاکتور پروتئینی است که سیستم ایمنی بدن شما هنگام برخورد با هر چیزی که به عنوان ماده خارجی یا "غیر خودی" تلقی می‌کند، (مانند باکتری‌ها یا ویروس‌ها) باعث التهاب و تب می‌شود. التهاب در ترمیم بدن (که دچارآسیب یا عفونت شده است) نقش دارد. در افراد سالم، پاسخ ایمنی تنظیم می‌شود. طوری‌که التهاب بیش از حد لازم ایجاد نمی‌شود. اگر به بیماری خود ایمنی مبتلا هستید، سیستم ایمنی بدن شما قادر به تشخیص "خود" و "غیر خود" نیست و به اشتباه سلول‌ها و بافت‌های خود را در یک واکنش خود ایمنی هدف قرار می‌دهد.

این حمله می‌تواند باعث التهاب بیش از حد شود و منجر به علائم و نشانه‌هایی گردد که به‌طور دوره‌ای عود می‌کنند و از بین می‌روند. برخی از عوارض خود ایمنی به اندازه کافی جدی هستند که نیاز به درمان پزشکی دارند و می‌توانند منجر به آسیب بافتی تدریجی و یا دائمی شوند. TNF به طور معمول در اختلالات التهابی خود ایمنی مانند IBD و RA افزایش می‌یابد. TNF موجب التهاب می‌شود که می‌تواند شدت، عوارض و آسیب‌های مرتبط با این اختلالات را افزایش دهد. این حالت باعث می‌شود TNF هدف خوبی برای درمان‌های دارویی جهت درمان بیماری‌های خود ایمنی التهابی باشد.

درمان مهارکننده TNF، برای کاهش التهاب و بهبودی بافت‌های آسیب دیده تجویز می‌شود. این درمان می‌تواند علائم را کاهش دهد، از عوارض جلوگیری کند و به اختلالات خود ایمنی کمک می‌کند تا بهبود یابند. درمان مهارکننده TNF در درجه اول زمانی استفاده می‌شود که شما یک اختلال التهابی فعال خود ایمنی داشته باشید ( با علائم متوسط ​​تا شدید) که به سایر درمان‌ها پاسخ خوبی نمی‎‌دهد. درمان مهارکننده TNF معمولاً شامل یک سری تزریق اولیه داخل وریدی یا تزریق زیر پوستی و سپس تزریق دوره‌ای هر چند هفته یکبار است.

مهار کننده‌های TNF ممکن است برای درمان بیماری‌های زیر مورد استفاده قرار گیرد:

•  IBD (شامل بیماری کرون و کولیت اولسراتیو)
• آرتریت روماتوئید (RA)
• آرتروز پسوریاتیک
• اسپوندیلیت آنکیلوزان
• پسوریازیس پلاکی

اولین مهارکننده TNF که حدود ۲۰ سال پیش ایجاد شد، اینفلیکسیماب بود و هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما سایر مهارکننده‌های TNF نیز معرفی شده‌اند مانند:

• آدالی موماب
• سرتولیزوماب
• گلیموماب

مهارکننده های TNF برای همه افراد کمک کننده نخواهد بود. تا حدود ۳۰٪ از افراد هیچ پاسخی به این درمان نخواهند داد (عدم پاسخ اولیه). تا ۵۰٪ از افراد نیاز به قطع درمان دارند به این دلیل که در ابتدا پاسخ می‌دهند اما بعد متوقف می‌شود (عدم پاسخ ثانویه). برخی نیز به دلیل بروز عوارض جانبی قادر به ادامه درمان نخواهند بود.

تصور می‌شود عدم پاسخ به درمان توسط عوامل مختلفی ایجاد می‌شود از جمله:

• در بدن شما داروی کافی برای ادامه پاسخ وجود ندارد. این حالت ممکن است به‌دلایل زیر اتفاق افتد: دوز دارو به اندازه کافی بالا نبوده، یا بدن شما خیلی سریع دارو را پاک کرده است. این حالت می‌تواند هم در ابتدا و هم بعد از مدتی پس از دریافت دارو رخ دهد.
• بدن شما آنتی بادی علیه مهار کننده TNF (آنتی بادی‌های مهار کننده TNF) ایجاد می‌کند. این حالت می‌تواند در هر زمان پس از چند هفته از شروع درمان رخ دهد. آنتی بادی‌های مهارکننده TNF می‌توانند تاثیر درمان مهار کننده TNF را کم‌تر کنند مانند جلوگیری از اتصال دارو به TNF.
• آنتی بادی‌های مهارکننده TNF ممکن است در سطوح کمی وجود داشته باشند که برخی مطالعات نشان می‌دهد با دادن دوز بالاتر مهار کننده TNF، می‌توان بر آن‌ها غلبه کرد یا ممکن است در مقدار کافی وجود داشته باشد تا از تاثیر درمان مهار کننده‌ی TNF جلوگیری کند.
• هیچ علتی مشخص نشده باشد - حتی اگر داروی کافی وجود داشته باشد و آنتی بادی مهارکننده TNF وجود نداشته باشد، درمان مهارکننده TNF برای بیماری شما موثر نخواهد بود.

از آنجا که برخی از افراد به درمان با مهارکننده TNF پاسخ نمی‌دهند، ممکن است آزمایش برای تعیین علت انجام شود. این تست می‌تواند شامل دو آزمایش جداگانه باشد:

۱. یک آزمایش که سطح یا فعالیت بازدارنده TNF را که دریافت می‌کنید اندازه گیری می‌کند تا به شما در تعیین کافی بودن دوز کمک کند.

۲. آزمایش دیگر کمیت یا توانایی خنثی‌سازی آنتی بادی‌های مهارکننده TNF را که ممکن است ایجاد شده باشند و درمان را کم اثر می‌کنند، شناسایی و اندازه‌گیری می‌کند.

به دو روش می‌توان آزمایشات را درخواست کرد. یک راه این است که می‌توان هر دو آزمایش را هم‌زمان انجام داد. روش دیگر این است که ابتدا سطح یا فعالیت مهارکننده TNF اندازه‌گیری شود و سپس آزمایش آنتی بادی بازدارنده TNF فقط در صورت کم بودن سطح یا فعالیت مهارکننده TNF، انجام شود (اما اگر سطح مهارکننده TNF بالا باشد به آزمایش دوم نیاز نیست).

آزمایش مهارکننده TNF به عنوان نظارت دارویی (TDM) در نظر گرفته می‌شود زیرا می تواند به شما کمک کند تا دوز دارو در بدن شما متناسب شود تا اطمینان حاصل شود که دارو در بدن شما به اندازه کافی و در سطحی موثر وجود دارد و در درمان بیماری شما موثر است.