سدیم الکترولیتی است که در تمام مایعات بدن وجود دارد و برای عملکرد طبیعی بدن از جمله عملکرد عصب و عضله حیاتی است. این آزمایش میزان سدیم را در خون یا ادرار اندازه‌گیری می‌کند. الکترولیت‌ها مواد معدنی هستند که بارالکتریکی حمل می‌کنند و در مایعات بدن شما وجود دارند. سدیم و الکترولیت‌های دیگر مانند پتاسیم، کلرید و بی کربنات (یا کل CO₂) به عملکرد نرمال سلول‌ها و نیز به تنظیم میزان مایعات در بدن کمک می‌کنند. در حالی که سدیم در تمام مایعات بدن وجود دارد، در بالاترین غلظت در خون و در مایعات خارج از سلول‌های بدن یافت می‌‌شود.

 سدیم خارج سلولی و همچنین تمام آب بدن توسط کلیه‌ها تنظیم می‌شود. ما در رژیم غذایی خود سدیم را از نمک خوراکی (کلرید سدیم) و تا حدی از اکثر غذاهایی که می‌خوریم دریافت می‌کنیم. 

بیشتر افراد مقدار کافی سدیم دریافت می‌کنند. بدن از آنچه لازم دارد استفاده می‌کند و کلیه‌ها بقیه سدیم را از طریق ادرار دفع می‌کنند. بدن سعی می‌کند سدیم خون را در محدوده‌ی باریک نگه دارد. این کار را از طریق روش‌های زیر انجام می‌دهد:

•  تولید هورمون‌هایی که می‌توانند میزان سدیم دفع شده از طریق ادرار را افزایش (پپتیدهای ناتریورتیک) و یا کاهش (آلدوسترون) دهند.
•  تولید هورمونی که از اتلاف آب جلوگیری می‌کند (هورمون ضد ادرار، ADH که گاهی اوقات وازوپرسین نامیده می‌شود) 
• کنترل تشنگی، حتی افزایش ۱ درصدی سدیم خون باعث تشنگی شده و باعث نوشیدن آب می‌شود و سطح سدیم را به حد نرمال برمی‌گرداند. 

وقتی سطح سدیم در خون تغییر می‌کند، محتوای آب در بدن نیز تغییر می‌کند. این تغییرات می‌تواند با مایع کم (کمبود آب) یا مایعات بیش از حد (ورم) همراه باشد، که اغلب منجر به تورم در پاها می‌شود.