میوگلوبین پروتئین کوچکی است که در عضلات قلب و اسکلت یافت می‌شود و به اکسیژن متصل می‌شود.  اکسیژن را در سلول‌های عضلانی به دام می‌اندازد و به سلول‌ها امکان تولید انرژی مورد نیاز برای انقباض عضلات را می‌دهد. هنگامی که قلب یا عضله اسکلتی آسیب می‌بیند، میوگلوبین در خون آزاد می‌شود.  سطوح بالای آن را می‌توان در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه‌گیری کرد.

میوگلوبین توسط کلیه‌ها از خون فیلتر شده و وارد ادرار می‌شود.  مقادیر زیاد میوگلوبین برای کلیه‌ها سمی است. اگر مقادیر قابل توجهی از میوگلوبین در جریان خون آزاد شود، که می‌تواند پس از ضربه شدید یا صدمات عضلانی رخ دهد، میوگلوبین اضافی ممکن است به کلیه آسیب برساند و در نهایت منجر به نارسایی کلیه شود.  اندازه‌گیری میوگلوبین در ادرار به تشخیص این وضعیت کمک می‌کند.