لپتین هورمونی است که با نشان دادن ارضاء گرسنگی (سیری) به تنظیم اشتها کمک می‌کند. این آزمایش میزان لپتین را در خون اندازه گیری می‌کند تا کمبودی را که ممکن است در چاقی موثر باشد، تشخیص دهد.

لپتین در درجه اول توسط سلول‌های چربی (آدیپوسیت‌ها) و به میزان کمتری توسط سایر بافت‌ها از جمله جفت در زنان باردار تولید می‌شود. در گیرنده‌های خون در هیپوتالاموس در مغز منتقل می‌شود. وقتی غذای کافی مصرف شود، به بدن می‌گوید که دیگر گرسنه نیست. در یک پاسخ فیدبک طبیعی، سطح پایین لپتین باعث گرسنگی و افزایش مصرف غذا می‌شود. با افزایش سطح لپتین ناشی از افزایش سلول‌های چربی، گرسنگی کاهش یافته و مصرف غذا کاهش می‌یابد.

لپتین ناکافی می‌تواند باعث گرسنگی مداوم شود زیرا بدن تلاش می‌کند خود را از کمبود تغذیه (گرسنگی) محافظت کند. کمبود لپتین ارثی بسیار نادر، می‌تواند باعث چاقی شدید از طریق گرسنگی مداوم و خوردن مداوم شود که از اوایل کودکی شروع می‌شود. ثابت شده است که درمان جایگزینی لپتین در درمان برخی از افراد مبتلا موفقیت آمیز است.

چاقی معمولاً با افزایش سطح لپتین در ارتباط است. تصور می‌شود این به دلیل مقاومت در برابر لپتین باشد که شبیه مقاومت به انسولین است که اغلب با چاقی دیده می‌شود. افرادی که تحت تأثیر قرار گرفته‌اند در برابر عملکرد لپتین مقاوم هستند - آن‌ها حتی پس از مصرف غذای کافی همچنان احساس گرسنگی می‌کنند. بدن در تلاش برای جبران و پاسخ به گرسنگی متداول، لپتین بیشتری تولید می‌کند. با این وجود، تخمین زده می‌شود که حدود ۱۰ درصد از افراد چاق درجاتی از کمبود لپتین داشته باشند.

علاقه قابل توجهی در درک بهتر روابط لپتین با چاقی وجود دارد. چاقی یکی از نگرانی‌های مهم بهداشتی در ایالات متحده است. زیرا خطر بسیاری از بیماری‌ها مانند فشار خون بالا، دیس لیپیدمی (کلسترول بالا و یا تری گلیسیرید بالا)، دیابت نوع ۲، مشکلات مفصلی، آپنه خواب، بیماری کرونر قلب، سکته مغزی و برخی سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. میزان چاقی طی ۲۰ سال گذشته در همه طیف‌های سنی به طور پیوسته افزایش یافته است و طبق مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، بیش از یک سوم بزرگسالان و ۱۷ درصد کودکان و نوجوانان در این کشور در حال حاضر در زمره چاقی‌ها طبقه بندی می‌شوند . طبقه بندی براساس شاخص توده بدن یا BMI انجام   می‌شود. (به سوالات متداول زیر مراجعه کنید).

یک مطالعه اخیر نشان داده است که در برخی افراد میزان لپتین در اندازه‌گیری میزان چربی اضافی فرد دقیق‌تر از شاخص سنتی توده بدنی است. به طور کلی، هرچه سطح لپتین در جریان خون بیشتر باشد، بافت چربی بیشتری در فرد وجود دارد. در این مطالعه، این امر به ویژه در مورد زنان مسن تر و در افرادی با عضلات بزرگ یا استخوان‌های متراکم که نتایج نمره BMI می‌تواند گمراه کننده باشد، صادق بود.

تحقیقات برای بررسی نقش لپتین در بدن و ارتباط بین لپتین و چاقی و بین لپتین و کاهش وزنِ موفقیت آمیز، ادامه دارد. همچنین علاقه به ادامه تعیین اینکه آیا یک درمان مبتنی بر لپتین برای کسانی که چاق و کمبود لپتین هستند مفید است وجود دارد.