اتوآنتی‌بادی علیه سلول‌های جزیره‌ای پروتئین‌های تولید شده توسط سیستم ایمنی بدن هستند که نشان داده شده است با دیابت نوع ۱ در ارتباط می‌باشند. آزمایش می‌تواند وجود یک یا چند مورد از این اتوآنتی‌بادی‌ها را در خون تشخیص دهد.

دیابت نوع ۱ بیماری است که با فقدان انسولین همراه است که ناشی از فرایندهای خود ایمنی است که در آن تخریب سلول‌های بتای تولید کننده انسولین در لوزالمعده انجام می‌گیرد. اتوآنتی‌بادی برعلیه سلول‌های جزیره‌ای می‌توانند قبل از تشخیص دیابت نوع ۱ وجود داشته باشند، معمولاً در زمان تشخیص نیز وجود دارند و بعد از ۵ تا ۱۰ سال پس از تشخیص دیابت نوع ۱، فراوانی آن‌ها کاهش می‌یابد.

اتوآنتی بادی علیه سلول‌های جزیره‌ای نشانگرها یا مارکرهای پاسخ خود‌ایمنی (خود واکنش‌پذیر) به جزایر هستند. دیابت نوع ۲ در درجه اول از مقاومت بدن در برابر اثرات انسولین (مقاومت به انسولین) همراه با کاهش تولید انسولین ناشی می‌شود و شامل فرآیندهای خود ایمنی نیست.

دیابت نوع ۱ قبلاً به عنوان دیابت خردسالان یا وابسته به انسولین شناخته می‌شد اما به هر حال به عنوان کمبود مطلق انسولین شناخته شده‌است. هنگامی که دیابت خودایمنی نوع ۱ وجود دارد، در حدود ٪۹۵ از کسانی که در زمان تشخیص اولیه مبتلا هستند، یک یا چند اتوآنتی بادی علیه سلول‌های جزیره‌ای وجود دارد. در دیابت نوع ۲، آنتی‌بادی‌ها به طور معمول وجود ندارند.

پنج مورد از رایج‌ترین آزمایش‌های مربوط به اتوآنتی‌بادی مرتبط به دیابت عبارتند از:

• اتوآنتی‌بادی‌های سیتوپلاسمی سلول جزیره (ICA)

• اتوآنتی‌بادی‌های اسید گلوتامیک دکربوکسیلاز (GADA)

• اتوآنتی بادی های مرتبط با انسولینوما‌ی 2 (IA-2A)

• اتوآنتی‌بادی‌های انسولین (IAA)

• اتوآنتی‌بادی‌های حمل‌کننده روی -8 (ZnT8A)

برای اطلاعات بیش‌تر در باره این موارد، به قسمت سوالات متداوال"نتیجه آزمایش به چه معناست؟" مراجعه کنید.

حدود ۱۰٪ از کل موارد دیابت نوع ۱ (خود ایمنی) است و اکثر این موارد در افراد زیر ۲۰ سال تشخیص داده می شود. با این حال، دیابت نوع ۱ می تواند در افراد در هر سنی ایجاد شود. علائم دیابت، مانند ادرار مکرر، تشنگی، کاهش وزن و بهبودی ضعیف زخم، زمانی بروز می کند که حدود ٪۹۰-۸۰ سلول‌های بتا فرد از بین رفته و دیگر قادر به تولید انسولین نیستند. بدن روزانه به انسولین نیاز دارد تا گلوکز بتواند وارد سلول‌ها شود و برای تولید انرژی مورد استفاده قرار گیرد. بدون انسولین کافی، سلول‌ها دچار قحطی می‌شوند و قند خون بالا (هیپرگلیسمی) ایجاد می‌شود. هایپرگلیسمی حاد می‌تواند باعث بروز بحران‌های پزشکی دیابتی (کتواسیدوز دیابتی یا حالت هایپرااسمولار هیپرگلیسمی یا ترکیبی از دو حالت فوق) شود. هیپرگلیسمی مزمن می‌تواند به رگ‌های خونی بزرگ و کوچک، اعصاب و اندام‌هایی مانند کلیه آسیب برساند.