عفونت ویروس T-لنفوتروپیک انسانی (HTLV) با برخی بیماری‌های نادر لنفوسیت‌های T (سلول‌های T)، نوعی گلبول سفید که بخش مهمی از سیستم ایمنی بدن است، مرتبط است. این آزمایش عفونت HTLV را شناسایی می‌کند تا به شناسایی ویروس به عنوان عامل زمینه‌ای لوسمی، لنفوم، اختلال نادر سیستم عصبی، عفونت مزمن ریوی، یووئیت، درماتیت عفونی یا سایر اختلالات التهابی کمک کند.

دو نوع HTLV معمولاً از طریق آزمایش شناسایی می شوند: HTLV-I و HTLV-II. تخمین زده می‌شود که 15 تا 20 میلیون نفر در سراسر جهان به HTLV آلوده هستند. شیوع عفونت HTLV-1 در ژاپن، جنوب صحرای بزرگ آفریقا، جزایر کارائیب و آمریکای مرکزی و جنوبی بیشتر است. به نظر می‌رسد HTLV-II در میان جمعیت‌های بومی آمریکا بومی است و در بین مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی (IV) در آمریکای شمالی و اروپا شایع است.

در ایالات متحده، از هر 100000 نفر، 22 نفر به HTLV مبتلا می‌شوند، که عفونت HTLV-II شایع‌تر از عفونت HTLV-I است. عفونت HTLV-II با جنس مونث، سن بالاتر، نژاد غیر سفیدپوست، سطح تحصیلات پایین و محل سکونت در غرب و جنوب غربی ایالات متحده مرتبط است. برخی از جمعیت سرخپوستان بومی آمریکا دارای نرخ عفونت تا 13٪ هستند. کسانی که احتمال ابتلا به HTLV-I را دارند، از کشوری که عفونت HTLV-1 در آن شایع است، به ایالات متحده مهاجرت کرده‌اند، فرزندان چنین مهاجرانی هستند، مصرف کننده مواد IV هستند، یا کارگران جنسی هستند.

عفونت HTLV-I می‌تواند از مادر به کودک در دوران بارداری یا شیردهی منتقل شود. هر دو عفونت HTLV-I و HTLV-II می‌توانند از طریق تماس جنسی منتقل شوند یا از طریق قرار گرفتن در معرض خون آلوده پخش شوند، همانطور که با استفاده از سوزن‌های مشترک هنگام مصرف داروی IV اتفاق می‌افتد، اگرچه اکثر عفونت‌های مربوط به مصرف مواد مخدر با HTLV-II مرتبط هستند. هر دو نوع ممکن است از طریق انتقال خون یا پیوند عضو منتقل شوند، اما عفونت ناشی از این روش‌ها اکنون در ایالات متحده نادر است زیرا همه اهداکنندگان برای HTLV-I/II آزمایش می‌شوند.

سایر عوامل خطر برای عفونت HTLV عبارتند از: زندگی در نقاطی از جهان که در آن HTLV شایع‌تر است (مانند موارد ذکر شده در بالا). داشتن شریک جنسی که از یکی از این مناطق آمده است. داشتن شرکای جنسی متعدد؛ مصرف کننده تزریقی مواد مخدر، سرخپوستان بومی آمریکا ؛ یا داشتن سابقه انتقال خون

هر دو HTLV-I و HTLV-II ترجیحاً لنفوسیت‌های T را آلوده می‌کنند. اکثر افرادی که به HTLV-I یا HTLV-II آلوده می‌شوند، علائم کمی خواهند داشت، اما می‌توانند عفونت را به دیگران منتقل کنند. پس از عفونت اولیه، ویروس هرگز به طور کامل از بین نمی‌رود، بلکه به شکل غیرفعال (نهفته) در بدن باقی می‌ماند. درصد کمی از مبتلایان معمولاً ماه ها تا چندین سال یا حتی دهه‌ها پس از مواجهه اولیه، به یکی از چندین بیماری مرتبط دچار می‌شوند و ممکن است به طور حاد یا مزمن بیمار شوند.

HTLV-I با بیماری‌های زیر ارتباط دارد:

• لوسمی یا لنفوم سلول T بزرگسالان (ATL)، نوعی سرطان گلبول سفید است که ممکن است به سرعت یا به آهستگی پیشرفت کند و علائمی مانند خستگی، تب و بزرگ شدن غدد لنفاوی ایجاد نماید.
• میلوپاتی مرتبط با HTLV-I/پاراپارزیس اسپاستیک گرمسیری (HAM/TSP)، یک بیماری نادر است که می‌تواند باعث ضعف در اندام تحتانی، اسپاسم عضلانی، درد عصبی و بی‌اختیاری ادرار شود.
• در برخی موارد، شرایط دیگری مانند یووئیت، درماتیت عفونی مرتبط با HTLV-I، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن وجود دارد.

HTLV-II به وضوح کمتر با بیماری‌های خاص مرتبط است، اما ممکن است با برخی بیماری‌های ریوی، اختلالات عصبی، آرتریت، آسم و درماتیت مرتبط باشد.

بدن به عفونت HTLV-I یا HTLV-II با تولید آنتی بادی پاسخ می‌دهد. این آنتی‎‌بادی‌ها را می‌توان در خون در طول آزمایش تشخیص داد. ویروس‌ها همچنین ممکن است مستقیماً با استفاده از آزمایش‌های مولکولی (واکنش زنجیره‌ای پلیمراز، PCR) که مواد ژنتیکی ویروس‌ها را شناسایی می‌کنند، آزمایش شوند.