FIP1L1-PDGFRA یک توالی ژن همجوشی غیر طبیعی است که باعث می‌شود مغز استخوان مقدار زیادی ائوزینوفیل (نوعی گلبول سفید) تولید کند.

این یک علت نادر هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) است.

 این آزمایش توالی ژن FIP1L1-PDGFRA را تشخیص می‌دهد تا به شما در تشخیص این شرایط کمک کند.

در حالی که برخی از ناهنجاری‌های ژنتیکی از والدین به ارث می‌رسند، ممکن است در اثر تغییراتی که در مراحل بعدی زندگی روی ژن‌ها یا کروموزوم‌ها رخ می‌دهند نیز ایجاد شوند. به این جهش‌ها، جهش‌های سوماتیک می‌گویند که می‌توانند از طریق قرار گرفتن در معرض عوامل مختلف محیطی (به عنوان مثال: اشعه و برخی مواد شیمیایی) ایجاد شوند اما اغلب به دلایل ناشناخته‌ رخ می‌دهند.

توالی ژن FIP1LI-PDGFRA یکی از آن تغییرات ژنتیکی است که در مراحل بعدی زندگی اتفاق می‌افتد. این اتفاق زمانی رخ می دهد که کروموزوم ۴ تقریباً ۸۰۰ نوکلئوتید (بلوک‌های سازنده DNA) را از دست می‌دهد، که به طور معمول ژن‌های FIP1L1 و PDGFRA را جدا می‌کند. به دلیل این حذف، دو ژن با هم جمع می‌شوند (ترکیب می‌شوند) و یک ژن همجوشی جدید تولید می‌کنند.

انواع دیگر جهش‌ها نیز می‌توانند منجر به ناهنجاری‌های ژن PDGFRA شوند، اما این حذف شایع‌ترین مورد است.

به طور معمول ژن PDGFRA دستورالعمل‌هایی برای ساخت پروتئینی را مهیا می‌کند که فرآیندهایی مانند رشد و تقسیم سلول را کنترل می‌کند.  هنگامی که ژن همجوشی FIP1L1-PDGFRA وجود دارد، توالی ژن هنوز دستورالعمل‌هایی برای ساخت آن پروتئین ارائه می‌دهد، اما پروتئین حاصل  غیر طبیعی است زیرا همیشه به صورت فعال شده است و همچنان سیگنال‌هایی برای رشد و تقسیم ارسال می‌کند. با ارسال سیگنال‌های مداوم برای رشد، ائوزینوفیل‌ها (و گاهی اوقات سایر سلول‌های خونی) می‌توانند خارج از کنترل رشد کنند و باعث هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) شوند، که در صورت عدم درمان به موقع می‌تواند کشنده باشد.

هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES)

ائوزینوفیل‌ها نوعی گلبول سفید خون هستند که در واکنش‌های آلرژیک و پاسخ‌های ایمنی به انگل‌های خاصی نقش دارند. در این شرایط ممکن است تعداد ائوزینوفیل‌های خون افزایش یابد.

هایپرائوزینوفیلی تولید بیش از حد و طولانی مدت ائوزینوفیل‌ها است. هنگامی که ائوزینوفیل‌های افزایش یافته به داخل بافت‌ها هجوم می‌برند و موجب التهاب آن‌ها می‌شوند، سندروم هایپرائوزینوفیلیک ایجاد می‌شود.

آثار مخرب سندروم هایپرائوزینوفیلیک زمانی رخ می‌دهد که این ائوزینوفیل‌ها روی اندام‌های مختلفی از جمله قلب، ریه‌ها و سیستم عصبی تأثیر بگذارند و به آن‌ها آسیب بزنند.

اگر قلب درگیر باشد، علائم شایع شامل درد قفسه سینه و تنگی نفس است.

همچنین ممکن است افراد مبتلا به سندروم هایپرائوزینوفیلیک کم‌خونی یا لخته شدن بیش از حد (انعقاد پذیری بیش از حد)، سکته مغزی، تاری دید یا اختلال گفتاری داشته باشند. علائم دیگر ممکن است درگیری دستگاه گوارش یا پوست باشد. گاهی اوقات اگر بافت یا ارگان آسیب کم‌تری دیده باشد، ممکن است هیچ علامتی وجود نداشته باشد.

علاوه بر ناهنجاری‌های ژنتیکی، دلایل مختلفی برای هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) وجود دارد. بیماری‌های آلرژیک شایع‌ترین علت در کشورهای پیشرفته است. بیماری‌های انگلی، سرطان‌های خاص، اختلالات خود ایمنی، بیماری پوستی، سندرم روده التهابی و بیماری آدیسون نیز می‌توانند باعث ایجاد سندروم هایپرائوزینوفیلیک شوند.

اگر فردی مبتلا به سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) باشد و پزشک این علل ثانویه (واکنشی) را رد کرده باشد، آزمایش ژنتیکی می‌تواند تعیین کند که آیا FIP1L1-PDGFRA یا سایر ناهنجاری‌های ژنتیکی، علت اصلی بیماری است.    

در صورت تشخیص ناهنجاری ژنتیکی، هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) از نوع نئوپلاستیک است.

فقط ٪ ۰/۴ از افراد با تعداد بالا و ثابت ائوزینوفیل‌ها، حامل ژن FIP1L1-PDGFRA هستند. این بیماری بیش‌تر در افراد بین ۲۰ تا ۵۰ سال دیده می‌شود. اگرچه این یک علت نادر هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) است، اما شناسایی آن مهم است زیرا هایپرائوزینوفیلی (HE) و سندرم هایپرائوزینوفیلیک (HES) با FIP1L1-PDGFRA در صورت عدم درمان می‌تواند کشنده باشد. این بیماری با داروی ایماتینیب به طور موثری قابل درمان است.