فاکتور V لیدن و پروترومبین 20210 (PT 20210 یا موتاسیون فاکتور II) جهش‌های ژنتیکی هستند که با افزایش خطر ابتلا به لخته‌های خون نامناسب همراه هستند. این جهش‌ها توسط دو آزمایش جداگانه بررسی می‌شوند که DNA فرد را برای جستجوی جهش‌ها ارزیابی کنند. این دو تست اغلب با هم انجام می‌شوند تا مشخص شود که آیا فرد خطر لخته شدنِ بیش از حد را دارد.

فاکتور V و پروترومبین، فاکتورهای انعقادی هستند، دو عامل از یک گروه از پروتئین‌ها هستند که برای تشکیل مناسب لخته خون ضروری می‌باشند.

هنگامی که بدن فرد، آسیب دیده و خونریزی شروع می‌شود، فرآیندی به نام هموستاز شروع به تشکیل یک میخ پلاکتی در محل آسیب می‌کند تا به جلوگیری از خونریزی کمک کند. پلاکت‌ها به محل آسیب دیده می‌چسبند و در آن نقطه جمع می‌شوند و یک آبشار انعقادی به ترتیب فاکتورهای انعقادی را فعال می‌کند. در نهایت، لخته خون ایجاد می‌شود. پس از بهبودی ناحیه، لخته خون حل می‌شود. باید از هر یک از فاکتورهای انعقادی مقدارکافی وجود داشته باشد و هر یک باید عملکرد طبیعی داشته باشد تا یک لخته خون پایدار تشکیل شود و سپس در صورت عدم نیاز حل شود.

کمبود فاکتورهای لخته شدن (نقص کمی) یا عوامل لخته شدن که به درستی کار نمی‌کنند (نقص کیفی) می‌تواند منجر به خونریزی یا لخته شدن بیش از حد (ترومبوز) شود.

فاکتور V لیدن و PT 20210 دو جهشی هستند که افراد ممکن است از والدین خود به ارث ببرند و می‌توانند خطر لخته شدن خون را افزایش دهند. آن‌ها به صورت اتوزومال غالب به ارث می‌رسند. یک فرد ممکن است هتروزیگوت باشد به این معنی که یک نسخه از ژن جهش یافته را به ارث ببرد و یا هموزیگوت باشد، یعنی دو نسخه از ژن جهش یافته را به ارث ببرد. این حالت ممکن است تعیین کند که فرد تا چه حد تحت تأثیر قرار گرفته است. 

این دو جهش مستقل هستند و به‌طور جداگانه آزمایش می‌شوند، اما آزمایشات اغلب همزمان به‌عنوان بخشی از روند بررسی لخته خون (اپیزود ترومبوتیک) در کسی انجام می‌شود که مشکوک به داشتن یک عامل خطر ارثی برای انعقاد خون، بصورت اختلال بیش از حدِ  انعقادی باشد (بیش از حد انعقاد پذیر). هر آزمایش برای شناسایی وجود یا عدم وجود جهش خاص و تعیین اینکه فرد یک نسخه (هتروزیگوت) دارد یا دارای دو نسخه (هموزیگوت) از آن جهش است، استفاده می‌شود.

در طول عمل لخته شدن خون، فاکتور V به‌طور معمول توسط پروتئینی به نام پروتئین فعال شده C (APC) غیرفعال می‌شود تا از بزرگ شدن لخته خون جلوگیری کند. اما یک جهش ژنتیکی فاکتور V لیدن می‌تواند منجر به تغییر پروتئین فاکتور V شود که در برابر غیرفعال شدن توسط APC مقاومت می‌کند. نتیجه این می شود که لخته بیش از حد معمول فعال می‌ماند و باعث افزایش خطر تشکیل لخته خون در رگ‌های عمیق پاها (DVT) یا قطع و انسداد ورید (ترومبوآمبولی وریدی یا VTE) می‌شود.

در طی لخته شدن خون، آنزیمی پروترومبین را تبدیل به ترومبین می‌کند. جهش در ژن رمزگذار پروترومبین به نام پروترومبین 20210 می تواند منجر به افزایش مقدار پروترومبین و در نتیجه لخته شدن غیرطبیعی و افزایش خطر DVT یا VTE شود.