تب دانگ یک عفونت ویروسی است که توسط پشه‌هایی که در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری زندگی می‌کنند و حامل ویروس هستند به انسان منتقل می‌شود. آزمایش خون ویروس دانگ یا آنتی بادی‌های تولید شده در پاسخ به عفونت دانگ را تشخیص می‌دهد.

طبق اعلام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، عفونت دانگ در بیش از ۱۰۰ کشور شامل بخش‌هایی از آفریقا، آمریکا، دریای کارائیب، مدیترانه شرقی، جنوب شرقی آسیا و اقیانوس آرام غربی گزارش شده است. این یک بیماری عفونی با ظهور سریع است و بر طبق گفته سازمان بهداشت جهانی تعداد موارد بیماری و کشورهای درگیر در سراسر جهان در حال افزایش می‌باشند. تعداد واقعی مشخص نیست زیرا حدود ۷۵ درصد موارد بدون علامت است، اما برآورد اخیر تعداد عفونت‌های دانگ را سالانه به ۳۹۰ میلیون نفر رسانده است. سالانه تقریباً ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون مورد علامت دار در سراسر جهان رخ می‌دهد.

در ایالات متحده، اکثر موارد دانگ در مسافرانی که از مناطق آندمیک برمی‌گردند اتفاق می‌افتد. بیشتر موارد دانگ در شهروندان ایالات متحده در افرادی است که در پورتوریکو، جزایر ویرجین ایالات متحده، ساموآ و گوام زندگی می‌کنند. طغیان بیماری طوریکه  تعداد زیادی موارد در یک منطقه مشخص رخ دهد در ایالات متحده نادر است. در سال‌های اخیر طغیان‌های کوچکی در تگزاس و هاوایی و موارد کمی در فلوریدای جنوبی تشخیص داده شده است.

بسیاری از افراد در صورت قرار گرفتن در معرض یکی از چهار سروتیپ (۱-۴) ویروس دانگ، هیچ علائمی پیدا نخواهند کرد یا فقط یک بیماری خفیف دارند. برای کسانی که علامت دار می‌شوند، پیش آگهی برای بهبود کامل در طی چند هفته هنوز بسیار خوب است. شایع‌ترین علائم اولیه تب شدید ناگهانی (۱۰۴ درجه فارنهایت یا ۴۰ درجه سانتی گراد) و علائم شبیه آنفلوانزا است که تقریباً ۴ تا ۷ روز پس از گزش پشه آلوده ظاهر می‌شود (این دوره کمون نامیده می‌شود و می‌تواند از ۳ تا ۱۴ روز باشد) علائم و نشانه‌های اضافی ممکن است شامل سردرد شدید، به ویژه درد پشت چشم، درد عضلات و مفاصل، بثورات پوستی، حالت تهوع، استفراغ و تورم غدد باشد.

برخی از افراد مبتلا به تب به خودی خود بهبود می‌یابند و هیچ گونه اثر پایدار بیماری ندارد در حالی که دیگران ممکن است به تب شدید دانگ (که گاهی اوقات تب خونریزی دهنده دانگ نامیده می‌شود) پیشرفت کنند. در صورت پیشرفت بیماری به این شکل، موج جدیدی از علائم ۳ تا ۷ روز پس از علائم اولیه و کاهش تب ظاهر می‌شود. این موارد ممکن است شامل خونریزی بینی، استفراغ خون، دفع خون در مدفوع، دشواری در تنفس و پوست سرد ناخوشایند، به ویژه در اندام‌های انتهایی باشد. در طول فاز دوم بیماری، ویروس ممکن است به رگ‌های خونی (سیستم عروقی) حمله کند و باعث نشت مایع از مویرگ‌ها در فضای اطراف ریه‌ها (پلورال افیوژن) یا به داخل حفره شکم (آسیت) شود.

از دست دادن خون و مایعات در مرحله دوم، اگر درمان نشود، می‌تواند بدتر شود و می‌تواند کشنده باشد. به منظور جلوگیری از آن عارضه (که گاهی سندرم شوک دانگ نامیده می‌شود)، پزشک ممکن است بیمار مبتلا به تب شدید دانگ را بمدت یک الی دو هفته در بیمارستان بستری کند تا درحالیکه بیماری دوران خود را سپری می‌کند، افت فشار خون و کم آبی بدن (دهیدراسیون) که بعلت ازدست دادن خون و مایعات پدید آمده کنترل شود. در طول هفته بعد از بهبودی، ممکن است بثورات پوستی مجددا ایجاد شوند که بمدت یک هفته یا بیشتر باقی بمانند.

تب دانگ معمولاً از طریق ترکیبی از آزمایشات خون تشخیص داده می‌شود زیرا پاسخ ایمنی بدن به ویروس پویا و پیچیده است. تست‌های آزمایشگاهی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایشات مولکولی برای ویروس دانگ (PCR) - وجود خودِ ویروس را تشخیص می‌دهد. این آزمایشات می‌تواند تب دانگ را تا ۷ روز پس از شروع علائم تشخیص دهد و می‌تواند برای تعیین اینکه کدام یک از ۴ سروتیپ مختلف ویروس دانگ عامل عفونت است استفاده شود.

• آزمایش‌های آنتی بادی، IgM و IgG - آنتی بادی‌های تولید شده توسط سیستم ایمنی بدن را هنگامی که فرد در معرض ویروس قرار گرفته است، تشخیص می‌دهد. این آزمایشات در صورتی که حداقل ۴ روز پس از مواجهه انجام شود، بسیار موثر هستند.
• شمارش کامل خون (CBC) - برای جستجوی تعداد پایین پلاکت که در مراحل بعدی بیماری حاصل می‌شود و برای نشان دادن کاهش هموگلوبین، هماتوکریت و تعداد گلبول‌های قرمز (شواهد کم خونی) که با از دست دادن خون مرتبط با تب شدید دانگ اتفاق می‌افتد.
• پانل متابولیک اساسی (BMP) - برای پایش بر عملکرد کلیه و جستجوی شواهدی از کمبود آب بدن که می‌تواند در یک بیماری شدید رخ دهد.

چگونه نمونه برای آزمایش جمع آوری می‌شود؟

از طریق خونگیری از ورید بازوئی یک نمونه خون جمع آوری می‌شود.

آیا برای اطمینان از کیفیت نمونه به آماده سازی آزمایشی نیاز است؟

به هیچ گونه آمادگی خاصی نیاز نیست.