دی دایمر یکی از قطعات پروتئینی است که هنگام حل شدن لخته خون در بدن تولید می‌شود. در حالت نرمال قابل تشخیص نیست یا در سطح بسیار کمی قابل تشخیص است، مگر این‌که بدن در حال تشکیل و تجزیه لخته‌های خون باشد. در این صورت سطح آن در خون می‌‌تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد. این آزمایش دی دایمر را در خون تشخیص می‌دهد.

هنگامی‌که رگ خونی یا بافت، آسیب دیده و شروع به خو‌ن‌ریزی می‌کند، فرایندی به نام هموستاز توسط بدن شروع می‌شود تا با ایجاد لخته، خون‌ریزی را محدود کرده و در نهایت متوقف کند. این فرآیند رشته‌های پروتئینی به نام فیبرین را تولید می‌کند که به هم پیوند می‌خورند و یک شبکه فیبرین ایجاد می‌کنند. این شبکه فیبرینی به همراه پلاکت‌ها به نگه‌داشتن لخته در محل آسیب تا زمان بهبودی کمک می‌کند.

هنگامی‌که ناحیه مورد نظر بهبود یافت و دیگر نیازی به لخته وجود نداشته باشد، بدن با استفاده از آنزیمی به نام پلاسمین، لخته (ترومبوز) را به قطعات کوچک تقسیم می‌کند تا از بین برود. به قطعات فیبرین در حال تجزیه در لخته، محصولات تخریب فیبرین (FDP) گفته‌می‌شود که از قطعات مختلف فیبرین به‌ هم پیوسته تشکیل شده‌است. یکی از آخرین محصولات تخریب فیبرین که تولید می‌شود، دی‌دایمر است که در صورت وجود در نمونه خون قابل اندازه‌گیری است. هنگامی‌که تشکیل و تجزیه قابل توجهی از لخته‌های فیبرین در بدن وجود داشته باشد، سطح دی‌دایمر در خون می‌تواند به طور قابل‌توجهی افزایش یابد.

برای شخصی که در معرض خطر کم یا متوسط ​​لخته شدن خون (ترومبوز) و یا آمبولی ترومبوتیک است، تست دی‌دایمر می‌تواند برای تعیین احتمال وجود لخته در یک مرکز اورژانس بیمارستان مورد استفاده قرار گیرد. یک آزمایش دی دایمر منفی (سطح دی دایمر زیر آستانه مرزی از پیش تعیین شده) نشان می‌دهد که وجود ترومبوز بسیار بعید است. با این حال، یک آزمایش دی دایمر مثبت نمی‌تواند وجود یا عدم وجود لخته را پیش‌بینی کند. این نشان می‌دهد که اقدامات تشخیصی بیش‌تری لازم است (به عنوان مثال، سونوگرافی، سی‌تی-آنژیوگرافی)

عوامل و شرایط مختلفی در ارتباط با تشکیل نامناسب لخته خون وجود دارد. یکی از شایع‌ترین موارد، ترومبوز ورید عمقی (DVT) است که شامل تشکیل لخته در سیاهرگ‌های عمقی بدن، بیش‌تر در قسمت‌های پایین پا است. این لخته‌ها ممکن است بسیار بزرگ شده و جریان خون در پاها را مسدود کنند و باعث تورم، درد و آسیب به بافت شوند. ممکن است تکه‌ای از لخته کنده شده و به سایر قسمت‌های بدن منتقل شود. این "آمبولی" می‌تواند در ریه‌ها قرار گیرد و باعث آمبولی ریوی یا آمبولیسم شود. هرساله  آمبولی‌های ریوی ناشی از DVT بیش از ۳۰۰۰۰۰ نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در حالی که لخته‌ها معمولاً در وریدهای پا ایجاد می‌شوند، ممکن است در مناطق دیگر نیز ایجاد شوند. اندازه‌گیری‌های دی دایمر می‌تواند برای کمک به تشخیص لخته در هر یک از این مناطق باشد. به عنوان مثال، لخته شدن در عروق کرونر علت سکته قلبی (حملات قلبی) است. لخته ممکن است در پوشش داخلی قلب یا دریچه‌های آن ایجاد شود، به‌ویژه در زمانی که دریچه‌ها آسیب دیده‌اند و زمانی که ضربان قلب نامنظم است. (فیبریلاسیون دهلیزی) لخته‌ها همچنین می‌توانند در سرخرگ‌های بزرگ در نتیجه تنگی و آسیب ناشی از تصلب شرائین ایجاد شوند. ممکن است تکه‌هایی از این لخته‌ها جدا شوند و باعث آمبولی شوند که شریان موجود در اندام دیگر را مانند، مغز (سکته) یا کلیه‌ها مسدود کنند.

برای کمک به تشخیص انعقاد منتشر داخل عروقی (DIC)، ممکن است اندازه‌گیری‌های دی دایمر همراه با سایر آزمایشات نیز درخواست شود. DIC وضعیتی است که در آن عوامل لخته شدن فعال شده و سپس در سراسر بدن مصرف می‌شوند. این باعث ایجاد تعداد زیادی لخته‌های ریز می‌شود و در عین حال فرد را در مقابل خون‌ریزی بیش از حد آسیب‌پذیر می‌کند. این یک وضعیت پیچیده و گاه تهدید‌کننده زندگی است که می‌تواند در شرایط مختلفی مانند برخی اقدامات جراحی، سپسیس، گزش مار سمی، بیماری کبد و پس از زایمان، به وجود آید.

اقدامات حمایتی برای بیمار انجام می‌شود و در همان حال شرایط زمینه‌ای باید برطرف شوند. سطح دی دایمر به طور معمول در DIC بسیار بالا می‌رود.