آنتی‌ بادی‌ های کاردیولیپین، اتوآنتی‌بادی‌های تولید شده توسط سیستم ایمنی هستند که به اشتباه کاردیولیپین‌های بدن (موادی که در بیرونی‌ترین لایه سلول‌ها (غشای سلول) و پلاکت‌ها قرار دارند) را هدف قرار می‌دهند. این اتوآنتی‌بادی‌ها می‌توانند توانایی بدن در تنظیم لخته شدن خون را به طریقی که خوب شناخته نشده، تحت تأثیر قرار دهند. این آزمایش وجود آنتی‌ بادی‌ های کاردیولیپین در خون را تشخیص می‌دهد.

کاردیولیپین‌ها و سایر فسفولیپیدهای مرتبط، مولکول‌های چربی هستند که نقش مهمی در روند لخته شدن خون دارند. آنتی‌ بادی‌ های کاردیولیپین، کاردیولیپین‌ها را مورد هدف قرار می‌دهند و با افزایش خطر ایجاد لخته‌های خون نامناسب (ترومبوز) مکرر در رگ‌ها و شریان‌ها مانند رگ‌های عمیق پاها (DVT) یا ریه‌ها (آمبولی ریوی، PE) همراه هستند. همچنین ممکن است با تعداد کم پلاکت (ترومبوسیتوپنی)، سقط مکرر (به خصوص در سه ماهه دوم و سوم) و زایمان زودرس و پره اکلامپسی همراه باشند.

آنتی‌ بادی‌ های کاردیولیپین متداول‌ترین آنتی‌بادی ضد فسفولیپید هستند (گروهی از اتوآنتی‌بادی‌ها که با لخته شدن بیش از حد و بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس مرتبط هستند). آن‌ها اغلب با سایر آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید مانند ضد انعقاد لوپوس و آنتی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 آزمایش می‌شوند.

همچنین ممکن است به طور موقت در افراد مبتلا به عفونت‌های حاد، ایدز، برخی سرطان‌ها، با درمان‌های دارویی (مانند فنی توئین، پنی سیلین و پروکائین آمید) و افراد مسن، تشخیص داده شود.

هنگامی که فردی مشکل انعقاد خون نامناسب، سقط مکرر، آنتی‌ بادی‌ های کاردیولیپین و یا سایر آنتی‌بادی ضد فسفولیپید داشته باشد، ممکن است در وی سندرم آنتی فسفولیپید (APS) تشخیص داده شود.

APS می‌تواند اولیه یا ثانویه باشد. APS اولیه لزوما با اختلال خود ایمنی مرتبط نیست، در حالی که APS ثانویه با اختلال خود ایمنی مرتبط است.

• چگونه نمونه برای انجام این آزمایش جمع‌آوری می‌شود؟

  نمونه خونی که از طریق ورید بازوئی تهیه می‌شود.

• آیا برای اطمینان از کیفیت نمونه، به آمادگی خاصی برای انجام آزمایش نیاز است؟

  به هیچ گونه آمادگی خاصی احتیاج نیست.