این آزمایش یک یا چند کلاس (IgG، IgM، یا به ندرت IgA) از آنتی بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 را شناسایی و اندازه‌گیری می‌کند. آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 یک پروتئین c-factro است که به فسفولیپیدها متصل می‌شود. فسفولیپیدها پروتئین‌های لیپیدی هستند که در خارجی‌ترین لایه سلول‌ها (غشای سلولی) از جمله سلول‌های خونی مانند پلاکت‌ها یافت می‌شوند. در سندرم آنتی فسفولیپید اتوآنتی بادی‌هایی تولید می‌شوند که فسفولیپید و عوامل کمکی (کوفاکتور) آن مانند B2GP1 را هدف قرار می‌دهند. اتوآنتی بادی‌ها توسط بدن تولید می‌شوند و بر علیه آن عمل می‌کنند. در سندرم آنتی فسفولیپید 3 نوع  آنتی بادی ممکن است دیده شود. B2GP1، آنتی کاردیولیپین (ACL) و ضد انعقاد لوپوس (لوپوس آنتی کوآگولانت).

آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید به گونه‌ای که به‌خوبی شناخته نشده در فرآیند انعقاد خون دخالت می‌کنند. وجود آن‌ها خطر ایجاد لخته‌های خونی (ترومبی) نابجا و نابهنگام در شریان‌ها و سیاهرگ‌ها را  افزایش می‌دهد. آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید بیشتر در افراد مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید (که یک اختلال خود ایمنی همراه با لخته شدن خون (حوادث ترومبوتیک) است)، کاهش تعداد پلاکت‌ها (ترومبوسیتوپنی)، یا با عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی و سقط‌های مکرر، به ویژه در سه ماهه دوم و سوم دیده می‌شود. آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید ممکن است در گردش خون بیماران مبتلا به سایر اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک نیز شناسایی شود.