آنتی بادی‌های میکروزوم کلیوی کبدی نوع 1 (ضد LKM-1) اتوآنتی بادی هستند. یعنی پروتئین‌هایی که توسط سیستم ایمنی بدن تولید می‌شوند و آنزیم خودی را به نام سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6)، پروتئینی که در درجه اول در سلول‌های کبدی یافت می‌شود، شناسایی و مورد هدف قرار می‌دهند. تولید آنتی بادی‌های ضد LKM-1 به شدت با هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ ارتباط دارد. این آزمایش میزان (تیتر) آنتی LKM-1 (یا آنتی بادی علیه CYP2D6) را در خون تشخیص داده و اندازه‌گیری می‌کند.

هپاتیت خود ایمنی یک التهاب حاد یا مزمن کبدی است که می‌تواند به سیروز کبدی و در برخی موارد به نارسایی کبدی منجر شود. این نوع هپاتیت مربوط به سایرعلل شناخته شده مانند عفونت ویروسی، داروها یا سموم موثر بر کبد و کلیه، اختلال ارثی یا سوء مصرف الکل نیست. هر فردی می‌تواند به این اختلال مبتلا شود، اما اکثر مبتلایان، خانم‌ها هستند.

توافق کلی وجود دارد که دو نوع اصلی هپاتیت خود ایمنی وجود دارد (بحث در مورد اینکه آیا نوع سوم مشخصی وجود دارد یا خیر، ادامه دارد). نوع ۱ رایج‌ترین نوع هپاتیت خود ایمنی در ایالات متحده است و با حضور آنتی بادی‌های ضد عضله صاف (SMA) در خون مرتبط است. نوع ۲ کمتر شایع است و تمایل به شدت بیشتری دارد. این ماده با آنتی بادی‌های ضد LKM-1 مرتبط است و در درجه اول دختران جوان را مبتلا می‌کند و شیوع آن در اروپا بیشتر از ایالات متحده است.