آنتی بادی ضد DNase B (آنتی بادی antideoxyribonuclease-B) یکی از رایج‌ترین آنتی بادی‌هایی است که توسط سیستم ایمنی بدن در پاسخ به عفونت با استرپتوکوک گروه A (عفونت استرپتوکوکی) تولید می‌شود. آزمایش آنتی بادی ضد DNase B میزان این آنتی بادی را در خون اندازه‌گیری می‌کند. این آزمایش معمولا با آزمایش آنتی استرپتولیزین O (ASO) یا به دنبال آن انجام می‌شود (ASO آزمایش دیگری است که در آن آنتی بادی بر علیه یک آنتی ژن دیگر استرپتوکوکی اندازه گیری می‌شود).

استرپتوکوک گروه A یا استرپتوکوک پیوژنز، باکتری ایجاد کننده عفونت استرپتوکوکی گلو و حلق و انواع عفونت‌های دیگر از جمله عفونت‌های پوستی (پیودرما، زردزخم، و سلولیت) است. در بیشتر موارد عفونت‌های استرپتوکوکی بخوبی تشخیص داده شده و با آنتی بیوتیک، با موفقیت درمان می‌شود. 

بعضی اوقات عفونت استرپتوکوکی علائم قابل شناسایی ایجاد نمی‌کند، بنابراین درمان نشده باقی می‌ماند یا بطور موثر درمان نمی‌شود و عوارض جانبی یعنی تب روماتیسمی و گلومرولونفریت، به ویژه در کودکان خردسال ایجاد می‌شود. حالت اخیر به دلیل آزمایش روتین استرپتوکوکی و درمان آنتی بیوتیکی در ایالات متحده غیر شایع است، اما به هر حال وجود دارد.

تب روماتیسمی یک واکنش ایمنی تأخیری است که در آن بدن آنتی بادی‌هایی تولید می‌کند که علیه خودش عمل می‌کنند (خود ایمنی). این حالت می‌تواند آسیب جدی به دریچه‌های قلب وارد کند و منجر به علائمی مانند تورم و درد در مفاصل مختلف، التهاب قلب (کاردیت)، گره‌ها یا ندول‌های پوستی، حرکات سریع و تند بدنی (علامت کره سیدنهام) و بثورات پوستی شود.

گلومرولونفریتِ متعاقب عفونت استرپتوکوکی، نوعی بیماری است که کلیه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند یک یا دو هفته پس از عفونت استرپتوکوک ایجاد شود. بدن آنتی بادی‌هایی برای مقابله با عفونت استرپتوکوکی تولید می‌کند اما این آنتی بادی‌ها می‌توانند در نهایت در گلومرول‌ها ( کلاف عروق کوچک خونی که در کلیه‌ها هستند و به طور مداوم خون را فیلتر می‌کنند) رسوب کنند. این حالت می‌تواند باعث التهاب و آسیب به کلیه شده و بر عملکرد آن تأثیر بگذارد.