مایع آمنیوتیک در دوران بارداری، جنین در حال رشد را احاطه کرده، محافظت و تغذیه می‌کند. آنالیز مایع آمنیوتیک شامل آزمایشات مختلفی است که می‌تواند برای ارزیابی سلامت جنین انجام شود.

مایع آمنیوتیک به جنین اجازه می‌دهد تا نسبتا آزادانه در داخل رحم حرکت کند، بند ناف را از فشرده شدن باز می‌دارد و به حفظ درجه حرارت پایدار کمک می‌کند. مایع آمنیوتیک درون کیسه آمنیوتیک است و به طور معمول مایع زرد و کم رنگی است که حاوی پروتئین‌ها، مواد مغذی، هورمون‌ها و آنتی‌بادی‌ها است.

مایع آمنیوتیک یک تا دو هفته پس از حاملگی تشکیل می‌شود و در هفته ۳۶ یعنی اواخر بارداری حدود یک لیتر افزایش می‌یابد. این مایع جذب شده و به طور مداوم تجدید می‌شود.

جنین، مایع آمنیوتیک را می‌بلعد و استنشاق می‌کند و آن را به صورت ادرار آزاد می‌کند. مقدار مایع آمنیوتیک با گذشت زمان افزایش می‌یابد و دائما در حال جذب و تجدید است. طی این فرآیند گردش، سلول‌های جدا شده از قسمت‌های مختلف بدن جنین، درون مایع قرار می‌گیرند و مواد شیمیایی تولید شده توسط جنین نیز در آن وجود دارند. به همین دلیل است که می‌توان نمونه‌های مایع را برای ارزیابی سلامت جنین آزمایش کرد. آزمایشات مختلفی برای شناسایی شرایط و بیماری‌های مختلف روی مایع ممکن است انجام شود. (به بخش " چگونه از این آزمایش استفاده می شود؟ " مراجعه کنید.)

اخیرا پیشرفت در فناوری آزمایش و بهبود گزینه‌های غربالگری قبل از تولد، به ویژه غربالگری قبل از تولد غیر تهاجمی (NIPS)، منجر به کاهش استفاده از آزمایش‌های تهاجمی ِتشخیصی مانند آمنیوسنتز شده است.

در روش NIPS یک نمونه خون از یک زن باردار برای بررسی قطعات DNA (آزاد) بدون سلول (cfDNA) که توسط جفت تولید شده مورد غربالگری قرار می‌گیرد. به طور معمول برخی اختلالات کروموزومی از جمله سندرم داون (تریزومی ۲۱)، سندرم ادواردز (تریزومی ۱۸) و سندرم پاتو (تریزومی ۱۳) را غربالگری می‌کند و می‌تواند از هفته دهم بارداری انجام شود. با این حال در این زمان، برای تأیید نتایج آزمایش مثبت غربالگری قبل از تولد و یا شرایطی که در آزمایشات غربالگری پوشش داده نمی‌شوند، آزمایش‌های تشخیصی "تهاجمی" مانند آمنیوسنتز و نمونه‌برداری از پرزهای جفتی (CVS) هنوز لازم است.