برای انجام این آزمایش، ابتدا پلاسمای (فاقد پلاکت) بیمار در محفظه آزمایش قرار می‌گیرد. (نمونه به طور خاص پلاسما است و سرم نیست زیرا فرآیند انعقاد برای تهیه سرم، فاکتورهای انعقادی را مصرف می‌کند.)

برای انجام سنجش PT، نمونه با ترومبوپلاستین و کلسیم مخلوط می‌شود.

از طرف دیگر، برای انجام سنجش PTT، ترومبوپلاستین نسبی و کلسیم اضافه می‌شود. ترومبوپلاستین نسبی یک فعال کننده برای شروع آبشار انعقادی است.

  نقطه پایانی واکنش تشکیل لخته است. این امر معمولا به دو روش تشخیص داده می‌شود:

• به صورت نوری (optically) : نمونه در صورت ایجاد لخته کدر تر می‌شود.
• به صورت مکانیکی (mechanically) : در این حالت، تشکیل لخته باعث کاهش توانایی آهنربا یا حرکت جسم متحرک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.