در روش ایمونوفیکساسیون می‌توان پروتئین‌ها را از طریق استفاده از آنتی بادی‌هایی که به پروتئین‌های خاص متصل می‌شوند، شناسایی کرد.

یکی از کاربردهای رایج این روش، شناسایی ایمونوگلوبولین‌های مونوکلونال در سرم بیمارانی است که غلظت بالایی از یک پروتئین مونوکلونال دارند. این اغلب در نتیجه‌ی مولتیپل میلوما یا یک اختلال مرتبط ایجاد می‌شود.

ایمونوفیکساسیون معمولاً یک تست رفلکس است. این تست برای بیمارانی انجام می‌شود که قبلاً در الکتروفورز پروتئین سرم، ادرار یا مایع مغزی نخاعی، دارای نوار (باند) مونوکلونال بوده‌اند.

برای شناسایی نوع آنتی‌بادی موجود، از محلول‌هایی استفاده می‌شود که حاوی آنتی‌بادی با زنجیره‌های سنگین و سبک هستند و پروتئین ایمونوگلوبولین را تشکیل می‌دهند.

آنتی‌بادی‌های مورد استفاده در این تست، به اجزای ایمونوگلوبولین با زنجیره کوتاه (لامبدا و کاپا) و اجزای زنجیره سنگین ایمونوگلوبولین‌ها (گاما، مو و آلفا) متصل می‌شوند.

این آنتی‌بادی‌ها به عنوان یک پوشش به پروتئین‌هایی اضافه می‌شوند که قبلاً توسط الکتروفورز روی ژل جدا شده‌اند .

اتصال آنتی‌بادی‌ به پروتئین منجر به شناسایی آن می‌شود. اگر پروتئین مونوکلونال یک لامبدا IgA باشد، نواری برای زنجیره سبک لامبدا و زنجیره سنگین آلفا قابل مشاهده خواهد بود. ایمونوفیکساسیون به دلیل زمان کوتاه‌تر آزمایش و وضوح بیشتر نتایج، اساساً جایگزین ایمونوالکتروفورز شده است.