در تست حساسیت ضد میکروبی، عوامل ضد میکروبی به لوله‌های جداگانه اضافه می‌شوند. این روش نسخه‌ای از سنجش به نام روش رقیق سازی است.  این کار ابتدا از غلظت کم شروع شده و در هر لوله غلظت عوامل ضد میکروبی افزایش خواهد یافت.

سپس حجم کمی از سوسپانسیون میکروارگانیسم به هر لوله اضافه می‌شود و لوله‌ها انکوبه می‌شوند. پس از مدت زمان مشخصی، لوله‌ها از نظر رشد باکتری بررسی می‌شوند.

لوله‌ای که کمترین غلظت عوامل ضد میکروبی را دارد و رشد باکتریایی در آن مشاهده نمی‌شود حداقل غلظت مهاری (MIC) برای آن عامل ضد میکروبی بر علیه آن ارگانیسم را نشان می‌دهد.

برای تست حساسیت ضد میکروبی از روش انتشار در دیسک نیز استفاده می‌شود. اما این روش کمتر رایج است. در این روش سوسپانسیونی از ارگانیسم‌ها روی سطح یک پلیت حاوی محیط کشت توزیع می‌شود و سپس دیسک‌هایی که حاوی عوامل ضد میکروبی مختلف هستند روی پلیت قرار می‌گیرد.

پلیت برای مدت زمان معینی انکوبه می‌شود.

 اگر پاتوژن به عامل ضد میکروبی حساس باشد، منطقه‌ای از مهار در اطراف دیسک وجود خواهد داشت.

هرچه منطقه مهار بزرگتر باشد، ارگانیسم بیشتر مستعد درمان با آن آنتی‌بیوتیک خاص در دیسک است.