تست آنتی‌گلوبولین غیر مستقیم، آنتی‌بادی‌هایی را تشخیص می‌دهد که بر علیه گلبول‌های قرمز در نمونه خون وجود دارند. این نمونه خون ممکن است از اهداکننده خون یا دریافت کننده باشد که نیاز به انتقال گلبول قرمز (ترانسفوزیون) دارد.

معرف‌های مورد استفاده در این سنجش گلبول‌های قرمز خون حاوی  آنتی‌ژن‌های شناخته شده  هستند. این آنتی‌ژن‌های شناخته شده سلول‌های معرف، نام دارند.

اگر در پلاسما یا سرم، آنتی‌بادی‌هایی علیه آنتی‌ژن های مختلف روی سلول‌های معرف وجود داشته باشد، آنتی‌بادی‌ها به آن آنتی‌ژن گلبول‌های قرمز معرف متصل می‌شوند و باعث آگلوتیناسیون یا همولیز می‌شوند.

واکنش مثبت با سلول‌های معرف نشان می‌دهد که نمونه پلاسما یا سرم آزمایش شده دارای آنتی‌بادی‌هایی است که به آنتی‌ژن گلبول‌های قرمز متصل می‌شوند.

تا زمانی که ویژگی آنتی‌ژنی – آنتی‌بادی گلبول قرمز مشخص نشده باشد، نباید واحد خون را به بیمار تزریق کرد.

هنگامی که آنتی‌ژن هدفِ آنتی‌بادی گلبول قرمز شناخته شد، تنها می‌توان اجزائی  از خون را انتقال داد که برای آن آنتی‌ژن منفی هستند.

انواع مختلف سلول‌های معرف باید بتوانند آنتی‌ژن‌ها را در سیستم Rh، سیستم M و S، سیستم P، سیستم Lewis ، سیستم Kell، سیستم Duffy و سیستم Kidd تشخیص دهند.