آزمایش ادرار هنوز یکی از ساده‌ترین روش‌های آزمایشگاهی در طب بالینی است. ادرار نمونه‌ای است که به فراوانی و به آسانی بدست می‌آید و متودولوژی برای آزمایش آن کاملا ساده است. نتایج غیرطبیعی این آزمایش هرچند که ممکن است ویژگی قابل توجهی نداشته باشند اما از حساسیت خوبی در نشان دادن بیماری‌های پارانشیمال کلیه و مجاری ادراری برخوردار هستند. یک رسوب غیرطبیعی ادراری هرگز نباید نادیده گرفته شود مگر آنکه یک توضیح و توجیه قابل قبول برای آن یافت شده باشد.

طیفی از بیماری‌های قابل درمان (مانند عفونت پارانشیمال کلیه بویژه توبرکلوز، نفریت اینترسیشیال آلرژیک و یا نفروپاتی آنالژزیک) اگر بدون آزمایش ساده‌ی ادرار رها شوند می‌توانند به نارسائی مزمن کلیه منجر شوند. تظاهرات اولیه نئوپلاسم کلیوی قابل درمان ممکن است یک هماچوری ساده باشد. بهترین نتایج همیشه روی نمونه‌ی ادرار اول صبح که اسمولالیته ی بالا و PH پائینی دارد بدست می‌آید.

برای تهیه رسوب ادراری ابتدا نمونه‌ی ادرار را خوب مخلوط کرده سپس ۱۰ میلی‌لیتر از آن را داخل یک لوله‌ی سانتریفیوژ ریخته و بمدت ۳ تا ۵ دقیقه با دور ۳۰۰۰ سانتریفیوژ نمائید. بعد از سانتریفیوژ کل ادرار روئی را دور ریخته و از چند قطره‌ی باقیمانده‌ی ته لوله یک قطره روی اسلاید میکروسکوپی قرار دهید و سپس با ابژکتیو ۱۰ و ۴۰ بررسی نمائید.

در نمونه‌ی ادرار نرمال صبحگاهی عناصر زیر با ابژکتیو ۴۰ دیده می‌شوند:

سلول اپی تلیال: گاه گاهی ممکن است در میدان‌های میکروسکوپی دیده شود (در زنان تعداد بیشتری دیده می‌شود).

گلبول‌های قرمز: ۰ تا ۳ عدد

گلبول‌های سفید: ۰ تا ۳ عدد

سیلندرها: سیلندر هیالن، گاهی اوقات در برخی میدان‌های میکروسکوپی

کریستال‌ها: گاهی اوقات، در برخی میدان‌های میکروسکوپی

لازم است حدود ۱۰ الی ۱۵ میدان میکروسکوپی بدقت بررسی شوند.

سنگ های سیستینی