کریستال‌ها در نتیجه‌ی رسوب مواد جامد محلول در ادرار ایجاد می‌شوند و بطور نرمال در نمونه‌ی ادرار تازه گرفته شده دیده نمی‌شوند و هنگامی‌که ادرار سرد شده و دمای آن به دمای معمولی اتاق و یا به دمای یخچال می‌رسد تشکیل و قابل مشاهده می‌گردند.

در صورتیکه کریستال‌ها در نمونه‌ی ادرار تازه تهیه شده مشاهده شوند بیانگر این هستند که در شرایط داخل بدن تشکیل شده‌اند و در این‌حالت همیشه از نظر کلینیکی اهمیت دارند. بدون توجه به نوع کریستال، تشکیل آن‌ها در نفرون‌ها می‌تواند آسیب توبولار قابل توجهی ایجاد نمایند.

اکثر کریستال‌ها از نظر بالینی اهمیتی ندارند و هنگام انجام آزمایش میکروسکپی موجب آشفتگی و سردرگمی مشاهده گر می‌شوند، علاوه براین مشاهده‌ی عناصر مهم ادراری را می‌توانند مشکل‌تر کنند به‌ویژه اگر در مقادیر بسیار زیاد وجود داشته باشند. برخی کریستال‌ها پروسه‌ی پاتولوژیک را نشان می‌دهند بنابراین شناسائی درست و دقیق و گزارش آن‌ها اهمیت دارد.

کریستال‌ها را بر اساس ویژگی‌های میکروسکپی آن‌ها و pH که در آن تشکیل شده‌اند، مورد شناسائی قرار می‌گیرند. pH ادرار اطلاعات ضروری برای شناسائی برخی کریستال‌هایی که مشابه یکدیگرند را فراهم می‌سازد (مثلا اورات آمورف از فسفات‌ها، و یا بیورات آمونیوم از سولفونامیدها).

سیپروفلوکساسین